Bir Mecnun Kaleminden Leyla

II.

Leyla göklerde çölde değil,
Mecnun çöllerde, gökte değil

Senin gözlerinde
Papatyaların solduğu gün Leyla
Leyla` nın gözlerinde papatyalar açtı
Çocuklar çocukluğunu yaşadı delice
Arılar dudağından aldı balını
Aynalar ki gökkuşağı oldu
Papatyaları emziren yağmurunun
Bir adam çıktı camlar altından
Mecnun, Mecnun oldu Leyla

Papatyalar solmayacaktı Leyla
Şafak rengini yüzüme atmayacaktı
Ah, o yıldızlar yok mu
Her biri birer akkor
Gamzeleri ıslanan yanağıma
Leyla` yı aradım, Leyla` lar çıktı karşıma
Bu parmaklar nikotin taşıdı gecelerce
İçime zehir akıtan dudaklara

Sevmek bir başka oluyor Leyla
Sevilmek bir başka
Ama bilirim ki
Sevilmemek: `başka`lı kelimelerin en başkası
Kim sever beni Leyla` dan başka
Sevda böyle mi olmalıydı Leyla
Leyla böyle mi olmalıydı?

Kaç kere düşmedim ki yollarına
Bir demircinin balyozu altında
Kaç kere ezilmedi ki yüreğim
Ah Leyla:
` Leyla bana ben ve Leyla kadar yakın,
Sen bana, sen ve Leyla kadar uzaksın`

İnan bana Leyla
Ölümün cennetiydi ayaklarımın çıplaklığı
Yandıkça sönerdi içimin ateşleri
Ağladığımda çöl dayanamaz
Hisarlar inşa ederdi kumlardan
Susuzluğumda pınarlar fışkırırdı
Ayak bastığım her yerden
Çöller Mecnun büyütürdü Leyla

Ama sen,
Sen Leyla değilsin Leyla
Bir kar tanesi söndürmez ateşimi
Bin yalan gelse alamaz bildiklerimi
İsmine dilimdeki türkü ağıt oldu Leyla
Acısını çekiyorum yanılgılarımın
Nelere üzülmüyorum ki yaşadıkça
Ama sen
Sen Leyla değilsin Leyla

Ağlayacaksan,
Gökkuşağı olacaksa aynalar
Leyla seni görmemeli
Yüreğime gir öyle ağla
Yaşamak, yaşamak değil Leyla...