Ağlayan Yunus`a Hayat

Üzüntüler, acılar, kederlerin hepsi,
Yaşanmışın duymaz seli,
Ölenler bırakırlar arkalarında,
Gözü yaşlı anayı deli,
Hani dokunur, dokunuyor insana ,
Talihin kara emeli,
Alacak bekleyen gözü dönmüş zengin misali,
Ağlasa duyan yok,
Sızlasa fakirin sabır teli,

İşte hayat bu!
Dileklerin çatlamış susuz tarlası,
Körelen umutların sakin,
Vurdumduymaz son damlası,

Belki ilkbaharın bitmez,
Sancılı demi,
Belki değmez yaşamaya bu hayat,
Ne demeli?
Yolun yarısı otuz beş ,
Sonu?

Hayat kim?
Nedir o?
Haydi, kapat gözlerini yum,
Bak deryaya,
Gör kendini,
Seninle alay eder mum.

Ey Yunus!
Hazmı zor bir derinlik.

İçinde bir sen,
Bir de ben,
Sen parlaksın, nur,

Bense, kapkara,
Dur!
Söyleyeyim,
Duruver ardın sıra, geleyim,

Geleyim de, doğru yola gireyim,
Çile nedir?
Aşkın mı?
Ya katlanmak?
Gül!
Anlayayım,

Gülüver,
Yüzün göreyim,
Benim de nurlansın yüzüm,
Sana doyayım,
Sana kanayım,
Sana öleyim,
Ölsem de....
Gam yemem,
Kalbim sığar her mezara.

Serinden bir rüzgar eser,
Sineme saplanır,
Ne deli, ne divane,
Hüzün bu,
Dalgalara haykırır,
Yetiş derdime,
Durmuyor,
Durmaz bu haykırış Yunus,
Kondu yüreğime çağırır,
Dinmiyor,
Dinmez bu çağırış Yunus.
Ağrısız başımı ağrıtan Yunus,
Sahip bulmuş,
Derdine dert katan Yunus.

Fakir Yunus,
Pişkin Yunus,
Bizim Yunus.
Gönül mü yıktık ki küser ağlarsın?
Yine mi bozuldu dünya?
Söyle!

Aydınlığı görüp aldanan,
Sapan,
Uzaklaşan o,
O ki,
Açmayan yosun çiçeklerinin baharı hep.
Her baharı solgun güllerle dolu,
Bir ona, bir buna,
Damlar durmadan.
Her baharı suskun bülbülle dolu,
Her yazı karanlık bir bulutla kaplıysa,
Ve,
Yıldırım da düştüyse öze,
Sen ağlama boşuna,
Beni de ağlatma.

Vay haline!
Vay yaşadığıma!
Yaşanmış dünya hey!

Aydınlığı karanlık gören göze ne demeli?
O da mı kör?
Aldırma hiç,
Dünya, bu dünya,
İnsanlar oldukça da değişmeyecek,
Sen ağlarken,
Onlar gülecek.
Sapa yola giriyorsa insan,
Dur demekle olmuyor,
Akıtma gözyaşını.

Seni anlamak kolay mı?
Sana söz söylemek kolay mı?

Yunus!
Sevgini yudumluyoruz!

Sus!

24 Ocak 1988 / 13 Ağustos 1991
Eskişehir