H.. H.. H..

Mehtâplı bir gece; sen uyuyorsun.
Ninni söylüyor: Meltemler,
Çiçekler: Şarkı..
Düşler âleminde ve her bir düzlükte,
-bir geçit ve yeşil ağaççıklar arasında- Bir kapı
Çıktı karşına.
Sessizlik meyve verdi:
?sabâh gelince.. çocuk bağırışlarından vardı meyvesi?
Hâtıralar inciri.. Ve damlayan üzüm.
Her bir sokağa
Damlayan üzüm:
İçip sarhoş oluyor.
Çok sâkin. Ne hezeyân, ne inleme.

O'nu gördün.
-kendisi inanıyor olsaydı rüyâna -
Öpecekti alnından..
Tutacaktı belini
Ve bileklerinin tekini..
Sendin o'nun güneşi
O istedi, sende yanmağı. Ve sıcaklığında eridi kalbi..
Kan kırmızı ?yanak ve dudaklarında- görünür
Telaşla içer ve içer ve sarhoş olur.

Usandı yazdığı şiirlerden
Usandığı gibi;
Kuyruklu gökyüzünün derinliklerinden.
Yaralandı ve ağladı:
Savaşlar ve tûfân! Evlerin
Ve barındırdıkları hayâtların yıkılması.
Usandı, okuyamadığı şiirlerden
Örttü vezinlerin kapısını arkadan.
Yeşil bir kapı çarptı gözüne
Hamle yaptı girmek için
-gözlerinin arasında koşuşturan bir rüyâ avlamak için-
Ama heyhât!..

Nefis'ten.. Nefis karanlıklarından, doğmaya başladı
Ve -sönüp yanan bir fenerden- gelen nûr kafilesi
Irmak gibi aktı.
Irmağın karşı kıyısından sesini almağa başlıyorsun
-daha önce duyulmayan sesi-
Sanki ilk defa nûra kavuşan bir kör.
Çağırıyor seni:
?hû.. hû.. hû..?
Secdeye inen bulutlardan içen
Sarhoş okaliptüsten
Damlaları düşen su
Ve Allah'a giden geçitte,
Ayak seslerinin yankısı.

Ve çağırdın o'nu: ?hû.. hû.. hû..? kanatlarını germedi
Yankı
Ve ağlamadı geveze rüzgâr.
Ve çağırıp cevâp verdi: ?hû.. hû.. hû..?
Ve:
O hâlâ bakarken,
Çağırırken,
Ve ağlarken..
Kaldırdın gözlerini..

İstanbul (E-5), 02.06.01