Gurbet

Bunalırsın üfül üfül içinde eser gurbet,
Unutursun ikliminde güzellikler yok olur
Neye baksan, neyi görsen sonsuz ötesi hasret
Bilmem hangi saatinde karabasan son bulur.

Gökyüzü kararmıştır gündüz vakti olsa da
Duymak ister boğulursun gök katından bir sadâ
Ne olurdu şu dünyada hiç yalnızlık olmasa
Ne diyorsun, acımaz ki, içine çöker gurbet.

Çıkmayagör seher vakti dışarıya bir kere
Ta ruhunu söker alır bir canavar yok yere
O vakitte umutsuzluk dağıtan o göklere
Acımasız pencesiyle bir selam eder gurbet

Ta yollar çatallaşır, çelişki kaplar seni
Pişmanlıktan biçmiştir ayrılık elbiseni
Her günkü yalnızlıktan alman için hisseni
Sabahları peşinde dolaşıp gezer gurbet

Gurbet belki bazı gün, olur çayına şeker
Gün batarken hayatın güzün yaprağın döker
Yapma bir sevinç ile gelir hakiki keder
Yüreğini cenderede günbegün ezer gurbet

Acımasız yüzlerden mezalim okunursa
Bir sıkıntı üstüne bin sıkıntı konursa
Kalır mı ellerinle umut ektiğin arsa
Gül bahçene kan akıtır dikenler eker gurbet

Gözler ağlamak için hep bir sebep ararken
Bulutlanan fikrini kem şeytanlar sararken
Bir de sadece sana bahtsız geceler yarken
İzin vermez, ağlatmaz, gözüne çöker gurbet

Sanki matem havası, gelen ölüm haberi
Basıverir ruhuna, uyutmaz geceleri
Bir de özlemek yok mu ocak tüten evleri
Ertesi güne kadar yok olup gider gurbet

Gurbet başka bir alem, her ne kadar boğsa da
Ayrılsam donuyorum, yaklaşsam yanıyorum
Sımsıcak yatağıma bin güneşler doğsa da
Bu gurbete galiba bir fırsat tanıyorum...

1992