Phantasmagoria In Reality

Gözyaşlarım duruldu aniden
Karanlık çöktü üstüme
Haykıracak sesim olmasada
Çırpındım

-Kaçma küçük çocuk
-Aç gözlerini...

Yoldaşlarım nerdelerdi
Ben nerdeydim
Bilemedim
Sadece çöktüm
Dizlerimin üstüne...

-Görüyor musun?

Bir uğultu muydu duyduğum
Rüya görüyor olmalıydım
Kaçmalı uzaklaşmalıydım
Kesinlikle

-Sen Aleneria!
-O sensin...

Hayır Hayır!

-Evet duyduğunu biliyorum...

Kan akmalı denizler
Bulutlar karanlığı ağlamalı
Bu mümkün olamaz!

-Elbet birgün uyanacakdın uykundan çocuk
-Elbet birgün kaderinin farkına varacaktın
-Aç o kapattığın gözlerini
-Ne yapsan da
-Alnına yazılanı değiştiremezsin...

Yıllar öncesiydi
Bir taş bulmuştum yolda
Bakmıştım durmadan
Ben kaldırmadığım sürece hep ordaydı
Belki de hep öyle kalacaktı
Bu taşın kaderi miydi
Diye düşünmüştüm
Peki insanlığın kaderi de
Taş olmaksa...

-Etrafındaki sisleri görüyor musun küçük?
-O sisleri sen yaratıyorsun aslında
-Bak şimdi yoklar...

Ne demekti bunlar
Neydi bu yaşamın anlamı
Kes ellerimi
Kapat gözlerimi
Aleneria denen
Ben bir taş olmanın
Anlamını tatmalıyım

-Sen Aleneria!
-Biliyorsun ki
-Gölgeler hep kaçacak senden
-Ve sessizlik karışacak tenine
-Sen Aleneria!
-Sen hayatın anlamını bulacaksın...

`Uyan
Uyan çocuk...`