Makinenin En Güzel Sesinde Umut

Yemekli vagonlarda geçtim
şehirlerin içinden
Anadolu ekspresin 6 kişilik kompartımanı
beni mi bekler:
numarasız yolcusu trenin

bir başlangıçtır yolculuk
bir şeyleri terk edip
bir şeylere göçerken.

Kendi içinde de bir yolculuğa çıkar insan:
ray sesleri içinde
bir düşünüştür, anılardır
geçmişten geleceğe.

Hatırlıyorum da sevdiğimi istasyonda son görüşümü...
dergi, kitap, düş doluydu çantam.
Alışamadığım bir kentin personel yatakhanesinde
bir an önce dönme isteği.
Varır varmaz alınan biletin heyecanı
dönüyorum demek için.

Hani büyük aşkların yolculuklarda başladığı
yirminci yüzyıl dünyası
hareketin hareketi, makinenin en güzel sesi.

En güzel sesi dedim ya makinenin
rayların senfonisi.
bir de en güzel sesi dünyanın
insana ait, sımsıcak.

sene doksandokuzun mayısı
bir bahar günü içimizde çıkılan yolculuk
Anadolu ekspresindeki kompartımanın
numarasız yolcusu
devlet demiryollarındaki bir işçinin oğlu
permi biletli: ucuz.

Ucuz ki ne ucuz: sabahtan akşama kadar tüketilen
yaşamın karşılığında,
yaşanmamışlığın düşünde.
Ucuz ki ne ucuz: meme bile veremediği oğlunun
büyüdüğünü görememenin özleminde.
Ucuz ki ne ucuz: mesai yorgunluğunun uykusundaki
kaçamak bir öpücükte.

yemekli vagonları pek sevdim
bir de gece trenlerinde kırmızı yemenimi
bir de tanımadığım,
belki de yüzünü bile unuttuğum insanlarla
bir kadehi paylaşmayı, iki çift laf etmeyi.
yer parası kadar yolculuk ücreti
-parasını ödüyoruz; daha bizim değil ürettiklerimiz-
yine de makinenin en güzel sesinde umut
tı-tık, tı-tık,
tık-tı-tık, tık-tı-tık,
tık-tık,tık-tık.

Her umut bir yolculuktur
rayların senfonisinde.
Sevgiye ve paylaşıma doğru.

27-30.5.1999