Kaldırım Çocukları

Bilmezsiniz...
Bilmezsiniz ay ışığında eriyip giden kaldırımlarda
Kıvrılıp yatan çocukları
Bilmezsiniz...
Onlar, tren karası peronlarda,
tahtadan oturaklarda yatarlar,
Isınmak için şarap içerler;
Şarap içerler ve unuturlar dünyayı
Tıpkı bizlerin onları unutmak zorunda bırakıldığı gibi
Ay gözlerini kapatıp, güneş ışıdığında
Elleri nasırlı çocuklar...
Üstü başı yırtık, gönülleri yırtık...
Sokaklarda çıkarlar karşımıza
Bilmezsiniz...
O küçük eller ayakkabı boyar,
Şarkı söylemesini unutan diller simit satar,
Birkaç kuruş cepleriyle kucaklaşamadan daha
akşam olur ay ışığında
Güneş gören çapaklı gözler
şimdi uykudadır, kim bilir...
Kim bilir belki bizim gibi masada oturmuş kahvaltı ediyorlardır
Bazıları okula gidiyordur, kalem tutuyorlardır düşlerinde
Belki de dondurma yiyorlardır...
Çıtır çıtır ısırırken bizim attığımız külahları
Gün çoktan doğmuştur...
Tekmelenip kaldırılırken uykularından
Onlar ay ışığını bekleyeceklerdir tekrar
Ama siz bunu bilmezsiniz...
Ancak onlar ay ışığında mutludurlar
Çünkü gözler kapalı, dünya artık onların
Hayaller, umutlar onların
Ay ışığında eriyip giden kaldırımlarda
Yarınlar onların
Ama siz bunu bilmezsiniz.

'95 nisan
23 Nisan'ın ne olduğunu bilmeyen çocuklara...