Sonun Adı Yok

Sonuçta hep sen çıkıyorsun kızılında yaprakların.
Kollarını soyduğunda hırsız zaman rüzgarları
Ayak uçlarında kökleri çırılçıplak kalıyor ağaçların.
Bulutlardaki korku yüzüne yansıyor panik, pür telaş
Zamanın erken kırılması, incinmesi, ölmesi
Omuzunda rütbesi, ömür şahit küsüyor saçların.

Kabaran lacivert sularda yüreğim ben, yüreğine kaçkın
Göğün beyaz gözyaşlarında, yüzün martı çığlıkları
Bir tokattır patlıyorsun, yüzü üşüyor limanların.
Gemilerin pusulası şaşıyor, yangın yeri, mahşer
Son dinginliği kısırdöngüsü son üzülmesi hayatın
Gülümsemesi alnında, gönlüm şahit ölüyor yılların.

Ferayim Madak