Kara Dut

Beni ne zaman görsen,
Kırmızı güller açardı
dudağının iki ucunda yaz günleri.
çocuktum.
bir anlam veremezdim ama;
Bana her gülüşünde
Hep birilerinin var olduğunu sanırdım
Başını sağ yanıma yaslayıp
İçini çekip ağlayan birileri
Göğüs kafesimin sol köşesinde.

Siyaha dönüşmek isteyip de,
O hep ortada kararsız kalan upuzun
O Paris nedir bilmeyen kaşlarının üstünde,
Renk kimliğini arayan saçların için
İlk dizelerini onlar için yazmıştım
İlk şiirin
Evimizin önündeki dut ağacının dibinde.

Oyundu belki ama
İlk kınayı ben vurmuştum
Kırmızı boyalı
Minik parmaklarımla,
Denk düşürmek için fırlattığım
Kara dut taneleriyle
Bahçe duvarının öbür yakasındaki
avuçlarına.