Cemre

bazen korkunç vehimlere kapılır insan
gördüğü ve göründüğü kadardır aklının sırları sınırları
her şey alışılmışlığın sıradan bezginliği içindedir sanki
boğazına düğümlenir bütün kelimeler
ruhunu boğar gerçeklerin ağır ve şeffaf kabalığı
kaçmak ister yaşamın umarsız kalabalığından

ve bir şiir koşar gelir
bir merdiven dayarsın sade gecelere
gözüne ilişir inceden yağmur taneleri
rüzgarın sesi ılık bir keşkül cazgırıdır
tanıdık bir kadehin rahvan nal izlerinde

alımlı kırlangıçlar geçer salınarak
bayraksız çadırlar dikersin gün aşırı
gizemi cemre ilkbahar güneşiyle

sıkılırsa yine canın
yine de canın sıkılırsa
hiç üzülme
yedi rengin sentez çapkınlığı
sonsuz ve sınırsızdır gökyüzünde

sonra hüznüne sevdiğin kadınları bir bir
zevk-i sefayla dalından kopartarak
atarsın yeryüzüne

parça bütünün habercisidir