Kibrit Söndü...
Gece yarısı yatağımdan kan ter içerisinde, sıçrayarak uyandığımda, iki kabus arası pembe rüya gibi yanımda aradım seni.
Akşamdan kalma yorgunluğumu sabahlara taşıyordum sen yokken, geceler boyu.
Ve geceler boyu uyuyabildiğimi sanıyordum gözlerim açık. Oysa rüya olarak gördüğüm şeyler, gözlerim açık kurduğum hayallerimmiş.
Hayalinde güzel senin...
Hey gidi gözümden yaşlar döktüren serseri sevgili, unutacağımı mı sanmıştın seni? ! ! ! İçimdeki seni!
Öyle alışmışım ki; karanlık dünyamı bir saniye bile olsa aydınlatan ışığına... öyle alışmışım ki o bir saniyelik ışığı bir ömür bulacağıma...
Yazık! ! ! Sigaramı yakan bir kibritin ateşi bile, senin aydınlığından çok ışık verdi karanlık dünyama.
Ve yazık! ! ! Sevgime inanmadan söndün derin yalnızlığımda. Geride, bıraktığın o anlık ışığın yarattığı büyü var ve penceremi açtığımda senin gibi uçup gidecek teninin kokusu...
Şimdi bu dediklerim neyin korkusu? İç çekişinde saklı değil midir bir sevda masalının tortusu? Yorgun akşamlarda söylenen, o içten, uykulu kelimelerin altında yatmaz mı anlamsız bulunan aşk coşkusu, sevda yortusu?
Şimdi bir kibrit yakıyorum ve bir dilek tutuyorum.
Ve sen ?kibrit hiç sönmezse dileğin gerçek olsun? diyorsun. Oysa ben seninle olmayı, benim olmanı diliyorum...
Ve kibrit söndü. Gidiyorsun.
Özlem Bayram
Özlem Bayram şiirleri
e-posta adresimize mail atabilirsiniz.