Gecekondular

Her geçen günden kalan bir iz;
Yarının karanlık korkusu,
O kadar derindir ki uykusu,
Taş, toprak uyur, sadece biz değiliz.

Nefreti duvarlara çiviyle oysan,
İnlemez benim gibi inlemez,
Sağır olmuş buralar bizi dinlemez,
Merhameti alıp koynuna koysan.

Sadece toprak, belki bir karış,
Üstünde sarhoş gibi duvarlar,
Rengi ve biçimi hep kovarlar,
Boşa gider yürekten yalvarış.

Ayaklarla savaşır, toz, çamur,
Kıvrım kıvrım yüzsüz sokaklar,
Yürekte ki sızıyı ölümler paklar,
Kader böyle çizilmiş, karılmış hamur.

Çehrelere yayılıp oturan kader
Beyni tırmalayan yokluk yarışı.
O kadar kıymetlidir ki bir karışı,
Toprak, toprak, toprak birader.

Yeri kenarda, uzak, ıssız, sessiz,
Çocukları farklı, gözler suskun.
Görünüşü de farklıdır ufkun,
Her akşam burada her insan kimsesiz.

Eğri duvarlı, toprak damları,
Islaklıktan korkar, bulutlar düşman,
Bir nefese dahi verilmez ki aman,
Çırpınsa da buranın adamları.

Gecekondu ayrı bir alem,
Ağacı, suyu, başkadır yolu,
Kıskaç sıkmakta hep sağı solu,
Anlatmaya yetmez kalem.

Yıkılan bedenler çok şey görecekler,
Tutup kaldıracak bir el bekler,
Aynı kadere mahkum bebekler,
Geçmişe buradan yürüyecekler.

Beyhude, değişmez kaderleri,
Yol alsalar da yıllar yılı,
Bu anlamsız acı kaderde yazılı,
Unutmayacaklar bu çarpık yerleri...