Ölüm! İyi ki varsın, olmasaydın?

Bugün öksüzlerin üşüyen gecelerini andım
Sensizliğin düşüyle haşyet içinde uyandım

Yorganları attım, yatağımdan da kalktım
Gecenin kuşatan serinliğinde seni andım

O an kalakaldım, sanki öylece mıhlandım
Enaniyetimle başa baş kaldım sarsıldım

Yarım asırlık bir hayatın hicranına kandım
Nihayetimi hatırladım, ancak dona kaldım

Utancımdan hiç yalvaramadım robotlaştım
İnsanlığımdan utandım, yalnız bir candım

Ölüm! İyi ki varsın, olmasaydın kokacaktım
Benliğimi her vakit utanmadan avunacaktım

Ya Rab titreyen bu ten, sensizlikte bir heder
Kuşattı her bir yanımı bırakmayan bu keder

Aşk ile akan şelaleler, merhameti bilenler
Sevgiyle filizlenen ömürler neyi beklerler

Elbet bir mühleti vardı, toprak neyi arardı
Mezarlar kazıldı, nice anılar orada saklandı

Kime kaldı, kimler ibret aldı hilkate inandı
İmanı için her bir şeyden işte yoksun kaldı

Hey can, bir sevda için sürekli aranan zat
Bak görkü halin pek harap, aşk sensiz azat

Sarıl kalmayan takatinin son hengâmesine
Durma niyaz et, salâvat getir peygamberine