Düşlerin Kıyısında

Hiç hiçtir, olmaz büyüğü küçüğü.
Yalnızlık hiç, umut hiç, tutku hiç,
Sevda hiç, şiir hiç, insan hiç...
Yaşam ve ölüm değişmeyen tek piç...
Kurmuşken pusuyu düşünceler beynimde,
Birden bire yarı İstanbul kesiliyor ruhum,
Yarı Ankara...
Ben nereye aitim,
Doğduğum yere mi, büyüdüğüm yere mi?
Yüreğimin avare sürgünü sevdiceğim,
Bana mı aşık, yoksa yalnız bir şehre mi?
Senmişsin gibi avuçluyorum mumu,
Gözlerin düşüyor çığ çığ...
Yalnızlığımın düellosu, hiçlerin intiharı
Düelloya davet eden ben, kılıcı yüreğime saplayan da...

Kimsesizliğin tadını çıkaran rüzgar
Ve terkedilmişliğiyle savrulup giden yapraklar,
Bazen de korkarak çiseleyen yağmur,
Tek sahibidir şehrin, sokakların...
-Ya insanların sahibi, tutsak oldukları kendi korkuları!-
İşte saatim gece yarısını gösteriyor.
Ruhumun zindanlarında, bu terkedilmiş şehirde
Girdim yeni bir yıla.
-Hiçlerin düellosuna umudu saplarım, ölür hiç, akar kan mavi mavi-
Uğurlar getirir mi, barış getirir mi, ya mutluluk?
Ölümler hiç, mutsuzluk hiç, silahlar hiç, hiç, hiçbir zaman.

Bir düello daha diyorum, aşka dair, sevdaya, yaşamaya...
Yalnızlığa rest...
Ben hiçin resmini çiziyorum,
Şiirini mırıldanıyorum.
Bir yanımda sevdicegim, yalnızlığım,
Bir yarım İstanbul, boğulmuşum
Bir yarım Ankara suskunluğu esirliğim...
Yeni yılın ilk saatinde, yeni bir düelloya hazır değilim.
Düellolarla başım dertte, rezilim.
Korkağım, baştan yenildim.

Yalnızlığım, şiir, düellolar ve sen!
Hayat ve ölüm gibi siz de bir gün,
Düşe yatarsınız hiçlerin intiharında,
Çıkarsınız kendi kendinizin anlamı olmaktan...
İstanbul olur adım, boğulmuşluğum hiç.
Ankara olur, suskunluğum hiç.
Sen olur adım, ben hiç.
Ölüm olur adım, yalnızlığım hiç.
Yapraklarımı birden dökeceğim...
Ben koskocaman bir hiç...