Depremin Göçleri

Yağmur yağıyor sokaklara camımda yağmur damlaları
Sesini şırıltısını duymak rahatlatıyor beni
İzlemek görmek ferahlatıyor sakinleştiriyor sanki
Oysa depremi hiç sevmedim ben sevemedim
Dolaştığım zaman üstümü başımı çamur leke eden yağmuru sevdim
Sesini sevdim derken sallanıyor derprem oluyor patlamayla deviren
Alıp başını giden evleri binaları yıkıyor onlarca insan evsiz sokaklarda
Ağaçları sokuyor ormanları yıkıyor adeta bir afet üzüyor kahrediyor yok ediyor beni
Bir sessizlik oluyor başlarken bu sesizligin bitimi içinde bağırmalar ağlamalar cığlıklar
geliyor kulagıma
Üzülüyorum sinirlendiriyor deli ediyor beni bu
Bir bebek ağlıyor anası babası yok tek başına kalıyor
Bir çocuk koşuyor kaçıyor korkudan olsa gerek
Bir ana evini sıcak yuvasını arıyor çaresiz
Bir baba elleri kolları bağlı isyan ediyor kaderine
Çileli hayatına verilen acı yaşadığı binaya eş
Yıkılan yaşamına yanıyordu besbelli oysa zengin olan zarar vermedi
Deprem yaşamını çocuklarını varlığını almadı elinden hiç bir zaman korkutmadı
O günden sonra yağmurun degil depremin göçlerini ister oldum
Ben eziyet eden sallanmayı degilde yağmuru sevdim yağmurda beni sevdi zaten
Hiç ayrılmadık