Özlem

Uykularımın bölündüğü saatlerde
Tek düşündüğüm sendim soluk soluğa...
Orman yangını gibi dudakların
Kavururdu beni.
Ayaz gecelerimin puslu soğuklarında

Yeşil gözlerin aydınlatırdı karanlık dünyamı.
Kokun sarardı geceleri odamı,
Uyuyamazdım,hayalini kurardım sancılar içinde...
Yokluğuna ağlardım sonra
Gözlerim şişer,için kararırdı.

Sen geldiğin zaman
Herşey biterdi.
Üzüntülerim,ağlayışlarım,seni bekleyişlerim
Yalnızlığım biterdi.
Saçlarını okşar,gözbebeklerine dalar giderdim.
Kokunu derin derin içime çekerdim.
Sonra esrar çekmiş gibi olur,başım dönerdi.
Uçardım bulutların üstünde.
Teninin sıcaklığı ısıtırdı
Buz kesmiş bedenimi,
Erirdim avuçlarının arasında.
Ama sen görmezdin,anlayamazdın belkide...

Artık yoksun,herşey bitti,tükendi.
Bütün güzellikler,sevinçler,hayaller
Seni bekleyişlerim her gece her dakika...
Aniden çekip gittin hayatımdan.
Sessizce hiç acımadan.
Sonra bir haber geldi senden
Bitti ilişkimiz ona söyleyin diye
Onca seni seviyorumlara rağmen
Bitirmişsin...
Yıkıldım,kahroldum insanlığımda...

Şimdi ne yapıyorsun,ne haldesin?
Bilmiyorum.
Pişmanmısın,üzgünmüsün yada multumusun?
Bilmiyorum.
Hastamısın,rahatmısın yada üşüyormusun?
Bilmiyorum.
Seni hala düşünüyorum herşeye rağmen..

Yağmurları çok severdin.
Şimdi o yağmurlarda ıslanıyorum.
Seni arıyorum sokak sokak,cadde cadde.
O günden bir rüzgar eser
Savrulur külleri yanmış gönlümün
Sonra dağılıp giderim acılar içinde.
Yavaş yavaş,ölüme gidercesine...!