Gazel

Bir yalnızlık girdabında savrulur ruhum neden
Ne yapsam zevk alamam teklik hiçliğe beden
Bahar kışı kovalar, gece gündüze nispet
Benimse yalnızlığım bildiğim tek müebbet
Nedendir arayışım, bir mutlak bilinmezi
Yaralar yüreğimi yalnızlığın sentezi
Çok yokuşlar tırmandım hayat merdiveninde
Sebebi aşkım oldu, düştüm her seferinde
Çok hayatlar tanıdım, her kaçış bir hikaye
Vuslata giden yolda, sevdam üstüme paye
Fakat edince inkar yüreğimde sevdayı
Kendi elimle yıktım kurduğum savunmayı
Aklım yüreğime uzak yüreğime yabancı
Ruhumda kabarıyor bitmek bilmez bir sancı
Her seçiş bir vazgeçiş demekmiş anlaşılan
Zamanın süzgecinde acılar elde kalan
Her aşk barındırırmış bir hayal kırıklığı
Sade zaman çözermiş bunca karışıklığı
Sabır, sabır ya sabır, sevdaya tek çaredir
Sevdaya düşen gönül heyhat, pare paredir
Çivi çiviyi söker deseler de beyhude
Hep eskisi aranır her yeni sevgilide
Bir de bakarsın ki yıllar kalmış geride
İçin için yanıyor, yara üstünde perde
Kor alevler zamanla iz bırakır içerden
En ince dokunuşta yankı gelir derinden
İlk aşk, ilk sevdadır, ruhun en masum yanı
Bir daha tadılması hiç mümkün olmayanı
Hayat birazda böyle, her çıkış bir iniştir
Dengede kalabilmek bence en mühim iştir
Her bitiş bir başlangıç barındırır içinde
Umuda yelken açmak, değişik bir biçimde
Yeni başlangıçların nüvesi yeni aşklar
Her yeni limana varınca yine başlar
Değişimi barındıran hayatı özümsemek
Her koşulda hayatı bu bilinç ile sevmek
Bir çiçeği koklamak, bir kuşa eşlik etmek
O seslerde derinden bir senfoni dinlemek
Sevda yaşamdır, sevmek yaşamak hele
Yaşamak ve yaşatmaktır, işte bütün mesele

(İstanbul,21,04,2001)