Zamanla Vals

Hey asılsız zaman
Nasıl da vefasız çıktın
Adını hiç bilmediğim yerlerde
Ve hiç verilmemiş bir randevuyu bekler gibi
Hep seni bekleyip durdum...

Yaşarken bilmez idim neden yaşadığımı
Nereden gelip nereye gittiğimi
Bilmekte istemezdim doğrusu
Kaldıramayacak idiysem bir gerçeği
Ve hazır değildiysem ben, ben değilken karşılaşmaya
Bilinmezliğe sığındım kendi öz dünyamda ki
Ey en yüce bilge
Ey en asılsız mahluk
Ve ey en kart orospu; zaman
Artık biliyorum ben de
Her şey bir sende güzel, acı da sevinç de aynı kervanda yolcu

Hep bir anlam arayıp durdum akıp giderken bir sana tutunarak
Amaçlar edindim ufkum çapımda belki biraz daha büyüğünden
Direndim zorbaya dim dik, eğildim şefkatle önünde iyiliğin
Ve hep sorguladım tüm bildik bilmedik beni
Anlatmaya ne hacet
Zaten bilirsin sen de beni benden de iyi
Fakat, ben de elbet bilirim, bilirim seni bir o kadar
Bunca birlikteliğimiz var; yoldaşım, yol arkadaşım
Sen değil misin o doymak bilmeyen mahluk
Sen değil misin o uslanmaz hırsız
Tanrının verdiğini yüzsüzce her an çalan
Ve ardında
Çakıl taşları gibi bir yıkıntı bırakan
Sen değil misin o en şuh orospu
Kim bilir daha böyle kimlerin kanına girdin
O sonsuz boşluğunda kainat sallanırken
O herkese, ilk yaz gibi taze gelen koynuna
Kim bilir benden başka daha kimleri soktun
Ey sonsuz eksenine şehvet saçan fahişe
Kırıta, kırıta ağını daha kimlere ördün...

Ama ah neyleyim ki,
Her ne kadar bilsem de senin çirkin yüzünü
Varlığıma ölçüsün,
Birliğim sana muhtaç
Bir cebri müşterekte
Senin koynun bana ev
Ve nasıl olursa olsun
Evim yuvamdır benim, ben evimi severim....

(İstanbul,23,02,1999)