İkiben

Sus, konuşma artık, tek kelime etme
Bırak sessizlik tütsülensin ruhlarımızda
Yol ver ıssızlığa,
Başıboş bırak sonsuzluğu,
Varlığınla zincirlere vurma yokluğunu.
Hak tanı eylemsizliğe bir kez,
Dokunuşlarını dondur,
Gözlerini kullanamadan suskunluğunla ağla.
Sal ümitlerini uçsuz bozkırlarıma,
Algılarından uzak sezgilerinle yaşa.
Unut bildiklerini hiç bilmediğini farz et,
Bilmedik bir ben içinde bilinmezliği yaşa...!
İndir kapaklarını gözlerinin, küçülsün göz bebeklerin,
Otur hareketsizce kenetlensin ellerin.
Ey başını önüne, duymasın kulakların,
Kapa algılarını tümüyle dış dünyaya.
Ve başla o an' a dek başlamaya korktuğun yolculuğa.
Ulaş ruhunun derinliklerinde ki ulaşılmaza.
Orada ne dağlar var ne denizler
Ne de adını bile bilmediğin canavarlar
Orada bir sen varsın ve seni sen yapan mazin
Savaşırsın kendinle; sen sana karşı durur.
Bilirim kolay değil benliğinle yüzleşmek
Bugünün ışığında geçmişten hesap sormak.
Bir büyük savaştır bu iki ben arasında
Ben, ben' e karşı benliğini savunur
Oysa ki savunduğu benliğinden ötedir.
Saklı gerçekler varsa iki ben arasında
Gerçek ben' e ulaşmak hiç de kolay değildir.
Öyle bir savaştır ki bu sonucu çelişkidir;
Yenen ben yengisiyle yenilenden mağluptur.
Fakat bilinç gelişir. Kazanan tek zamandır.
Yenginin akıbeti zamana terk edilir.

(İstanbul,18,05,1998)