Şehirli

ben anadolu çocuğu değilim
bu şehrin bağrında doğdum
bu kirli kaldırımlarda eskittim ayakkabılarımı
bu kirli kaldırımlarda
ne uykular uyudum
yağmurlu günlerde
buğulu camlara
bu şehrin ismini yazdım
bu şehri özledim
toprak kokusunu duyunca
köyümün yağmurlarını değil
sokağımın çamurlarını hatırladım
sobada yanan tezeğin kokusunu bilmem
ama lağım borusu patlayınca
mahallenin nasıl koktuğunu iyi bilirim
bir ayak sesi duyunca adımlarımı hızlandırmayı
çok erken yaşta öğrendim
önüme düşen ışığa bakarak
arkamdaki arabaya olan uzaklığımı bulmayı
kimse özellikle öğretmedi bana
el yordamı ile at eğerleyemem belki
belki ahırda hayvanı bile bulamam
ama sora sora bağdatı olmasa da
nöbetçi eczâneyi bulurum
veyâ çimen apartmanını
güneş açınca
kırlarda koşturup oynamak gelmez içimden
karanlık aydınlatmaya bakan puslu bir odada
yapayalnız vakit öldürmek
daha zevkli gelir bana
ben anadolu çocuğu değilim
bu şehrin bağrında doğdum
bu kirli kaldırımlarda eskittim ayakkabılarımı
bu kirli kaldırımlarda
ne uykular uyudum
bir eski üçyüzüçleri severim
ortalarda yırtık pırtık bir koltuğun
cam kenarına oturup
sigara dumanı eşliğinde
ve karanlık bir gecede
bir bilinmeze doğru yol almak
en büyük hayâlim
dedim ya
ben anadolu çocuğu değilim
bu şehrin bağrında doğdum