Yalnız Ev

yapayalnız bir ev vardır yapayalnız bir yerde
yanından tren yolu geçer
tren de geçer bâzen
uzun ve zahmetli yolları günler boyu yürüyüp
sonra varırsın oraya
soğuk işler kanına
uykusuzluk tak eder artık canına
toz toprak cabası
sersefil çalarsın kapıyı
kesin bir akşamüstüdür
köylü köyünü evli evini bulmaktadır
itler avaz avaz bağırmaktadır telaşlı sokaklarda
bakkal kepengini kilitlemektedir hem belki
sonra kapıya bir yaşlı teyze çıkar
buyur evlâdım der gel içeri
kirli çoraplarını yumuşak halıya basarsın
sımsıcak bir hava çarpar yüzüne
yüzüne gülen bir yüz bulursun
hatta sıcak ekmek kokuları geliyordur içerden
sobanın yanındaki yumuşacık minder senindir
bir sofra bezi serilir
bir bakır sini üstünde
dumanı üstünde gelir yemekler
kaşık çatal olmaz o sofrada
ekmeğini banar banar yersin
serin şerbetler de eksik değildir
onları da içer içer kanarsın
ötede bembeyaz çarşaf ve yorgan vardır
ve üstünde kuş tüyünden yumuşak pamuk yastık
ellerini ve ayaklarını tertemiz yıkayıp upuzun yatarsın
artık tren sesi bile uyandıramaz seni
şirin kireç boyalı duvarlar dört bir yanında muhâfızlık ederler
ancak bir gün röptoşembırının kuşağını bağlarken
uşağının eline tutuşturduğu gazetede tâlihsiz bir yangın haberi okursun
yanan ya yalnız evdir
ya yanından geçen tren