Hicret

bir gün
dağların ardından
özlenen haberci gelip
hicret müjdesini verirse
bu diyarda unutmayacağım bir tek sen varsın
sen
duymasan da uğruna çarpan yüreklerin sesini
nazın usandırmaz kimseleri
hayran hayran seyredenlere aldırış etmeden
burçta dalgalanan bayrak gibi
heybetli duruşun yok mu
işte o yakar yürekleri
ya o mâsum bakışın
en ulvî duygulara
titreyen birkaç ışık
işlemeli duvarlar
sessiz sâkin adamlar
dünyâdan uzak ahrete yakın
kıpırdayan dudaklar
mahalle arasında bir çocuk
terliğini şakırdatarak ekmek almaya gider
kırbacın şaklar yüreğimde
hoşuna gider istanbul
heybetine dayanacak yiğit yok
ne civanlar eskitmişsin ne körpelere kıymışsın
peşinden koşanları sen mahvetmişsin
koşmayanlar zâten bin pişman
el aman istanbul el aman
hicret bu gitmek lâzım elbet
ve fakat yol uzun ve hasret yaman