Yalnızlıklarda Büyüyen Umarsızlığım

Çağ yitik bir öyküdür tarihin gözü kör edilmiş uykusuzluklarında
hep söyledim, ben yokum geceleri ya da en çok gecelerde büyür yalnızlığım
tarihe saklanır destanım sonsuz sessizliklerde.

Alev almış zamandır çağ, nedendi çoğu kez kalkardık uyuyamamaktan
kaçırdığımız ne çok şey olurdu; yol, kar altında gümüş rengi bir çizgi
biz giderdik, kimseler bakmazdı arkamızdan.

Ölülerimizi de sevdik, yalan olur coşkularla avunduğumuzu söylemek
seviştik mi hiç bilinmez, ben bir yokluktum, yok olurdum . Adsızlığım-
içime dert olan: Ah, sesimi bir duysaydınız...

İçtiğim sigara eskidi, attım paketi kapıda gelecek yolcuyu beklerken
ama ah, görebilecek miyim o günleri, ölüme az mı kalmıştı, çok mu
ben ülkemi isterim, renklerimi ölürken de.

Çağ bitti: Acıların kardeşti sancılarına, ben öfkesizliğime küstüm sessizce
artık başkaldıramayacak mıyım yeniden, gömülüp giderken... ya sen ölme
ya ben yok olayım umarsızlığımın derinliğinde!

Çağ, yüzüne tükürülecek yalan gibi solgun memelerini okşuyor gülümseyerek!
Bu da yalan, bu da şiirsizlik denilecek; göğsümde büyüyen sevgi olsa, yetecek
kalan ömrümde güzellere gül dağıtmaya.

Yalnızlıklarda büyür umarsızlığım, sizler nerelere saklandınız birer birer
henüz zaman varken, yani solmamışken çiçekler yalnızlığın bahçelerinde?