Yokluğumdur Yaşanan Çağ

Ayrılık mor bir ırmaktı yaşamımda, akıp durdu
yitik zamanda rüzgarla paylaşılmış mutluluklarım yoktu
köprüsüzlük, ey iletişimin tutsak edilmiş yasak dili,
ey ölümcül aşk özlemi, kavuşamadım gitti işte...
Yitirecek hiçbir şeyim kalmadı, çekincesiz söylüyorum
ağlamak isterdim şimdi, sahipsiz bir çocuk gibi
insansal olan en güzel duygu değil midir ağlayabilmek
yalnız, yürekli, aldatılmış ve aldanmış; düş ile gerçek
çatışmayan ne kaldı zaten, hangi el değmemiş çelişki?

Yıldızları izlemiyorum artık her gece gökyüzünde
kendi yıldızı kaymış biriyim, karanlıkta ve umutsuz
bu bireysel bir ayaklanmadır, kimse umursamaz
kimi sözcükleri unutmalıyım, kimi özel adları da
sevgilisiz insanlarla tüm ilişkilerimi kesmeliyim:
Ne berbat ve yoksul bir yaşamları vardır, kimbilir?

Düşgücü gelişmemiş bir yaratığın yüzüne tükürmeliyim
çocukluğum, esmerliğim, gören sol gözüm, ey geçmiş
ve gelecek
çağlar!
Mavi bir ırmak olsun akıp giden susuz yaşamım
ölümün kül rengine soğuk bir şaka diye yazılsın:
Artık yitirecek bir şeyim yok, kendimden başka...

Yorulmuşum, akşamın koynunda tamgün uykulu
gözlerimde yitirilmiş bir yaşamın kara çizelgesi
uzaklara düşen sınıf geçmiş sevgili arkadaşlarım
en çok onlar devrimciydi, en yiğit, en militandı onlar
Eylül rüzgarlarıyla yaprak gibi yükseldiler sapsarı-
doruklara doğru, kendi bencil ve bireyci tepelerine
bense hiç yengi tadamamış yoksul ve hâlâ onurlu
gülme sakın! Yaşamımda savsöz olmasın isterim
bir aşkın eteklerine tutunmuşken içten ve yalnız.

`Sen de hiç çiçek sevmiyorsun kardeşim, bırak bunu!`
Bıraktım mı kendimden korkarım, pişmanlığımdan
yabancı kalsın derim bana böyle bir duygu/suzluk
özeti karalanmış kötü bir ömrün sahibi desinler:
Burnunun dikine gitti hep ve her zaman kanadı-
yüreği, kimselerin tadamadığı sevda oklarıyla...

Ey yol değiştiren ırmak, ey yolcu, ey kötürüm aşk
ey serseri gibi dolaşan sokaklarda: Ben yokum artık!