Yitirmiş ve Yorgun

Çıplaklığını örtünmeden gel, ilk başlangıçtaki gibi
bir ülkenin sınırlarına sığdıramadığım özlemlerle yüklüyüm
eskimiş bir destan çağı desinler yaşadıklarıma
sevgi hep vardı, değişmeyen değişmek gibi
yalnızca biçim değiştiren zamanın içinde
çıplaklığınla gel, örtünme sakın, başlangıçtaki gibi
başka türlü nasıl diner bu uzun yılların özlemi
bütün dünyaları aşmaya adaydır bu eskimiş sevdam

Kendimi aşmanın yorgunuyum, işim gücüm bu
yalnız bunu bil, yeter uzaklarda kaldığın
doğdukça çoğalıyorum elbette gebeliklerinde
çoğaldıkça paylaşıyorum sevgiyi seninle ve sensiz
sen neredesin, haydi sen de gel artık buraya
eksik kalan yanımı tamamla, dünya küçülsün.

Kendimi yokluyorum, çıplak ve birbaşına ortada
yitirmiş biriyim aslında sen de biliyorsun bunu
yitip giden yaşamımda umut ve umar kalmadı
kazanacak ne kaldı: Bir ülke, bir insan, bir düş
özgürlük duygusu, işte hepsi bu mu seninle?

Sensiz bir geceyi bile düşleyemiyorum, ne yazık
su kesilir, sen akarsın karanlığıma her gece
dal kırılır, sen yaşatırsın gölgeyi orman gibi
esirgeme çıplaklığını bedenimden, üşüyorum bak!

Sözcüklerle tüketemedim ömrümü ve sözlerle
ömrüm ki, bana benden yabancı senin yokluğunda
sokaktan geçen herhangi biriyim gölgemle...

Bir ufku parçalayamadım gözlerimle, sis ve duman
sığ bir denizi geçemedim yürüyerek, yüzdüm mü?

Hepsi bir tuzgölü: İşte gözyaşlarımdan oluşan derinlik!