Sıradanlıkları Aşabilmek İçin

Ölümün boyutlarını düşündüm bir de görkemini yaşamın
içinde yüreği sevda ateşleri yakan bir güzel yoksa, yoksa
ne işe yarar görkemli yaşam, soyut bir imgeden başka?

Karşı dağda bir kurt ölmüş, sen mi geldin geceleyin?
Puslu bir akşamüstüydü aslında yokluğumuz
içime sinmiş yalnızlık korkusudur: Sis ve duman.

Dağın öteki yüzünde ay gibi eksik bir gülümseme
başlayabilsem her şeyi bitireceğim: Ne aşk, ne yaşam
umurumda değil ölümün işe yaramaz hiçliği: Yokluk!

Yarım kalmış yürek çarpmasıdır adını koyamadığım
ne söylenen türkülerin tadı var, ne yeni sevgilerin
her şeyin donduğu bir noktadayım, kimse bilmiyor.

Kalemi bırakıp gökyüzüne bakıyorum, eskisi gibi
çıplaklığımı örtemiyorum yıldız kümeleriyle
oturup kendime ağlıyorum, her yanım kırılmış kadeh!

Kanlı bir bilek bu, intihar izi taşıyor yüzünde
oysa bir tek ölümü sevdim ben, yalnızlık gibi
göğsümde susturamadığım bir çığlığın adı.

Daha ne anlatabilirim, biraz da umarsızlıktır bu
çağırdığım kimse gelmiyor, hiç kimse yok yanımda
çok yakın bir komşum olsa, rahatça ölebilirim.

Bitiyor: Sigaram, sevgim, daha neyim varsa
güzel olan yaşamın en ince yeri kırılıyor
yalan da söyleyemiyorum kendime, sana da.

Bağırabilsem, bütün gecelere gün ışığı vuracak
bütün karanlıklar benden uzağa, çok uzaklara
bir ay ışığı kalacak bir de yıldız gözlerin...