Kalanların Yarınları

Yıl 1999,
Aylardan ağustos
Mevsim cehennem..
Elbette böyle dememişti şair,
Şiirine başlarken..
Fakat o zaman,
Kırkbeşbin öyküyü toprağa gömüp,
En az kırkbeşbin yeni öykü
İnşa etmemişti henüz deprem!
Hem de kırk beş saniye içinde
Acılara gömülmemişti ülkem
Oysa şimdi;
Mevsim cehennem!

Sonrasında hiç kimse düşünmedi
Kimbilir kaç taksitle ve nice zahmetle alınıp,
Evin mutena bir köşesine konulan eşyanın ardına düşmeyi..
Hiç bir çocuk aramadı
Sevinçten uçarak getirdiği
Pekiyilerle dolu karneyi!
Göz nuru ile işlediği çeyizi için ağlayan
Tek bir gelinlik kız görmedik
Enkazın altı candı çünkü
Ana vardı,baba vardı,evlat vardı..
Enkazın altı yardı!
Aşk kalmıştı betonların altında,
Düş sıkışmıştı kirişlerin arasına
Her şey talandı..
Ve sanki;
Tüm yaşanmışlıklar birer yalandı!

Yapılacak önemli işler vardı ertesi gün
Enkaz altındakiler için..
Fakat ertesi gün olmadı..
Ya kalanların yarınları?
Tutunacakları anıları,
Ve şanslıysalar
Ellerinde birer yırtık fotoğrafla
Her gün yeniden yaşatmak için onları
Asıl ölüm,
Enkazın üstündeydi galiba!