Acı Bitti

Yenidenmi başlamalıyım? Yineden mi gel hadi demeliyim? Ne olursa olsun bir çırpınış gereklimi? Belkide hepsine evet. Ama nereden ve kimden? Terkederek mi kesmeliyim suskunluğu yoksa üstüne koyarakmı?
Aklı sımsıkı tutarak başlanacak sorular. Süzülerek girmeye çalışmak, yırtığı tutamamak. Bir atlayış, bir dalış, üstüne çöküp boğazlayış. Tam bu nokta. Sırtüstü döndürülme korkusu. Aklın bir yerden sızıp gitmesi,akması.. Üstüne cehennem boşaltacak adi zevk. Kesilesi yol. yada rahmin ağzındaki çocuğu içeri itme telaşı.
Bu son konuşan benim; anne. bunu anladınız. Bundan şüphem yok. Perde arkasından konuştuğum andaki homurtularınız, mimikleriniz ve kıvrak bir zeka gösterisi telaşınız benim anneliğimi karışık oyunlarla gizleme hareketimi çoktan boşa çıkarmıştı. Yüzünüzdeki bu zafer işaretleri bir çizik hükmü kadar. Buna inanın. Bu benim size dönük olan tarafımdı. Bende olanı anlamadınız, gördünüz.
Bir gün elimde taşlar denizi dövüyordum. deniz tepkisiz, üstü açık, hür ve sessizdi. Sonra siz gelmiştiniz. Utana sıkıla kendimi ondan geri çekmiştim. Her attığım taş bir noktanın hesabıydı. Düşen her taş oluşturduğu helezonlarla sanki içimi büyütüyordu. Ama siz geldiniz. belki atış şeklim, belki duruşum, hepsinden öte belki varoluşum sizin bana bakışlarınızdaki suçlamanın sebebiydi. Görmediniz bendeki kırık ikindiyi. anneliğimi ele veren son cümle söylenmedi. orada denize baksaydınız görürdünüz. ben sizin öğretilerinizi içinize tıkmadım. en azından içinizde sizden biriymiş gibi dolaştım. ?yokmu başka sorusu olan?dediğinizde parmak kaldırmadım.o parmak benimdi, ucu size değdiğinde baştan başa buz kesilecektiniz. sizin yokolmanız korkusu beni hep irkiltti. Kendi kendime kaldığımda kendime benzeme korkusu sizi bana kabullendirdi.
Şimdi nerden ve nasıl başlayacağım derken aradığım bir yer yada birisi yok. Bunun için ellerimi biraz daha uzatmaya çalışıyorum o kadar, dilimi farklı tadlar için eğitiyorum. Herşey o kadar dolu ki üstüne ala ala bozulmaya başladı yaşamışlığın tadı. Eşya çok yakında ve hep eksiltmekten yana. Terkederekmi sevmeliyim seni yoksa üstüne koyarakmı. Benimle beraber denize taş atıyorsun. Buna dayanmak kolaymı? Kolaymı ordan burdan topladıklarımın arasına seni sıkıştırarak ?tam? ın peşinden koşmak.
Sana son cümleyi söylemeyeceğim. Sen bunu hak etmedin. Bir başlangıçta gerekliyse bunu sen ve benim dışımdaki tüm insanların ölüm anındaki söyleyebilecekleri bizimle alakalı herhangi bir söze say. Kendi taşlarımız olcak kendi denizimize atılmak üzere. kendi balıklarımız,kendi bulutlarımız,yağmurlarımız. Onlar hep noktalı kesik kesik cümleler kuracaklar ,sıkıştıklarında tırnak işaretleri içerisinde bizim cümlelerimize sarılacaklar. Sonra oyuncaklarımız olacak dağ gibi kentlerin üzerine salmak üzere.
Bu son konuşan benim;çocuk. Bunu son cümleden anladınız değilmi? Ne kadar kocaman akıllarınız var sizin. Beni içeri tıktığınızda görmüştüm. Ne kadarda güçlüydünüz ama başlangıç oradaydı. Görmedi o kocaman akıllarınız.daraltmaya çalıştığınız benliğim şimdi terkederek suskunluğu üstüste başlattığı başlangıçlarla büyütüyor kendini.
Olan oldu. Acı bitti. Aklımı sımsıkı tutarak başlamıyorum güne. Onu teslim ettiğim biri var. Cam gıbı parlak ve seffaf, yağmur gıbı hep üstüme yağan biri. siz onu görmediniz, görseydiniz onunda taşlarına el koyardınız.
Onu ben doğurdum, ben ; ?şivekar?. Bu onun sıfatı; ?günle başlayan ve başlayan? ..........adı yok onun.
Olan oldu. Acı bitti...şimdi yaşamak vakti temiz bir gökyüzü altında; bulanmadan dolu dolu akmak saati sorulardan ve sorgulardan uzak ,tenha bir köşede, onunla.......

Hikmet Haşlak